ای دلشکسته در دل صحرا امامنا
عمری اسیر غربت عظمی امامنا
میدانم از گناه من ِ شیعه خسته‌ای
روز و شب از سیاهی قلبم شکسته‌ای
بنگر گرفته حال و هوای تمام شهر
تنها ظهور توست امان از بلای دهر
این روزها که از غم شیعه مکدّری
صاحب عزای حضرت موسی‌بن‌جعفری
پیش ضریح حضرت معصومه و رضا
برپا نموده‌ای تو کجا مجلس عزا
یا کاظمین رفته‌ای و پیش غربتش
جاری شده‌است اشک تو بر روی تربتش
مینالی از مصیبت دستان بسته‌اش
در بین کند و سلسله، ساق شکسته‌اش
هر روز و شب شده تن مجروحش آشنا
با ضرب تازیانه‌ی سندی بی‌حیا
آخر دوای جدّ تو زهر جفا شده
از شرّ ظلم و کینه‌ی هارون رها شده
از چه امامِ رافضی‌اش خوانده دشمنش
آثار غل و سلسله‌ها مانده بر تنش
آقا به حقّ کشته‌ی قعر سجون بیا
از بند ظلم، شیعه‌ی خود را رها نما
