شکوه پوشیه فاطمه است پرده ذات

قصّه‌یِ این سه کفن کرده چه‌ها با دلِ من

ای امید دل بی‌تاب همه رعیت ها

دری که شد عتبات نبی به وقت اذان

الا که صاحب عزای تمام غم هایی

گریه کن آرامِ جانِ فاطمه

همه جایِ بدنت زخم نشسته چه کنم ؟!

زهرا شدم که روشنی خانه‌ات شوم

کسی که راهِ نجاتِ خلایق است از آتش

درمانِ دردِ مردِ خدا بستری شدی

منِ آلوده کجا ؟! صحن و سرایِ تو کجا؟!

این نفس‌ زدن‌هایت

مادرم خورد زمین و بی‌حیا قهقهه زد

علت غائی بر کون و مکان دانی کیست؟

پایِ یک بی‌سروُپا که رویِ چادر باشد

نیست، ای دوست! به دل، جز تو تمنّای دگر

داد جسمی که نبی پرورش از ریشۀ جانش

بسم رب الحسین آغاز صحبت عارفان حق بین است

آینه‌ی حُسنِ خدا یا حسین

یاد تو قلب را مَثَلُ النّور می‌کند

سوره سوره آیه آیه واژه واژه حرف حرف

ای ماه سرخ نیزه ها،سالار زینب

سربه‌زیر آمده این سینه‌زنِ سربه‌هوا

هر کسی از کربلا شد دور، غربت می کشد

شُهرتِ ماست، مُحِبّانِ اباعبدالله

گفت با خواهر برادر نزد مادر می روم

ثابت شده به گریه کنان منورش

چگونه شکر بگویم؟ که زنده ماندم و دیدم

رخصت دهید شال محرم بیاورید

ذکر تسبیح و دعایم کم شده