ای هادیِ دین نوکریِ تو هدف ماست

خوشا سَری که شود خاکِ پای حضرتِ هادی

ای از غم تو بر جگر سنگ، شراره

باز هم عشقت مرا یاد خدا انداخته

روضه‌ات را چه بخوانیم چه نه، غم داریم

زمین‌گیرم کند آخر  همین مضمون  همین آوا

ای گوش! صدا، صدای زنگ است

ای طبیبا نظری کن دل بیمار مرا

می‌رسد نانِ گدایِ حَرمت  بی‌منّت

شکسته روضه‌ات دل مقلب القلوب را

خون می‌چکد ز دیده‌ی در خون‌شناورم

تنها امام سامره! تنها چه می‌كنی؟

زهر با جانِ تو آمیخت، توانت را کاست

ای کعبه‌ی دل کوی تو یا حضرت هادی

سخن از ظلمت و مظلومیت آمد به میان

ای گوش! صدا، صدای زنگ است

سلام‌ ای وجود خدا را نشانی

دگر ای دوست مرا در حرمت محرم کن

گرچه دارد نور را همواره کتمان می‌کند

زخم بی بهبود ما را یک نگاهت لازم است

ای مه ده چهار من، ای گل من بهار من

چه می‌شود که ای صبا حاجت ما برآوری

قرآن زبان بگیر و خبر از نهان بده

بیقرار و خسته ام! صلح و صفا گم کرده ام

هر لحظه با تمام توان در کمین ماست،

رفته ای در سفر و آمدنت دیر شده!

تنهاترین مَرد زمین، ماهِ نهانی

الا به باغ وجودم گل بهار بیا

آن حضرت عشق خواهدآمد

به کس امید نداریم امید ما مهدی است