گرد هم آمدند در خیمه

شکوه کربلا ام البنین است

خونه‌ی علی که اومد ، رو خودش

پس از زهرای مرضیه یقینا بهترین هستی

شایسته است واژه‌ی "مادر" اگر شدی

نشستم بر مزار آرزوهایم

قدِ مادرا از تمومِ غَما

روضه می‌خواند و بر سرش می زد

تمام عمر من و آستانِ اُم‌بنین

از غم یار سرشک مژه دریا کردند

گداى خوشه چينم تا قيامت خرمن او را

(لا تَدْعُوَنِّي وَيْك) اُمِّ بی‌بَنینم

ای سفره‌دار! سفره‌ی اعیانی‌ات قبول

به نام خدای ادب آفرین

ای جبرئیلم تا خدایت پرکشیدی

گرچه دارد نور را همواره کتمان می‌کند

زخم بی بهبود ما را یک نگاهت لازم است

ای مه ده چهار من، ای گل من بهار من

چه می‌شود که ای صبا حاجت ما برآوری

قرآن زبان بگیر و خبر از نهان بده

بیقرار و خسته ام! صلح و صفا گم کرده ام

هر لحظه با تمام توان در کمین ماست،

رفته ای در سفر و آمدنت دیر شده!

تنهاترین مَرد زمین، ماهِ نهانی

الا به باغ وجودم گل بهار بیا

آن حضرت عشق خواهدآمد

به کس امید نداریم امید ما مهدی است

آن حضرت عشق خواهدآمد

یک لحظه بی تو عشق تجسم نمی‌شود

به هر بهانه دلم میل یار دارد و بس