آسمان مدینه غمبار است

خاتم‌الانبیا رسول خدا

وقت عروج روح رسول خدا رسيد

یاس سپید باغ بهاران من بیا

وقتی که دردهایت آرامشم بهم زد

نفسم در شماره افتاده

وقت عروج روح رسول خدا رسيد

مثل یک سایه چه زود از سرِ این خانه گذشت

در پیشِ من آتش مزن بال و پَرَت را

مدینه، چه کردی رسول خدا را

گفتم که عمر ماه صفر رو به آخر است

مُلک وجود غرق در اندوه و در عزاست

یا محمّد من به درگاهت پناه آورده‌ام

تشبیه و وصف روی تو کار خیال نیست

خداوند از اضافی گل تو ساخت انسان را

در میانِ داغِ سوزانِ حسین

کریم اگر که تویی ما همه گدای توایم

اشکهایش به مادرش رفته

السلام ای جان طه ، یا معزالمومنین

دُرّی که رنگ آن به عقیق یمن زده

سِرِّ توحید نهان است در ایمانِ حسن

ای غمت شمع هر محفل ما

مجتبی سبط نخستینِ نبی مسموم شد

آری یک عمر دلش غرق عزاداری بود

ای تشت یاری ام‌ بده دیگر بریده ام

ای که چون چشمت، ستاره چشم گریانی نداشت

بزم حسن حال و هوایش فرق دارد

صبح ازل طلوعش باطلعت حسن بود

دل سپردن به حسن شرط مسلمان شدن است

فرق دارد جلوه‌اش در ظاهر و معنا حرم

تو مسیحایی و جانم به دمت محتاج است

باید غلام وار به سلطان سلام داد

مرد مردان مرد امام رضا

وقتی به جان شاخه‌ی طوبی خزان افتاد

نام تو را بردم زمستانم بهارى شد

معمار می شوی و بنای تو می‌شوم

من ندیدم که کریمی، به کَرَم فکر کند

تا يوسف اشکم سر بازار نيايد

مه برج ايمان، علي ابن موسي

مسيح مي دمد از تربت مطهر من

دوست دارم تا که بر خاکت، جبين سايي کنم

مثل کبوتري شده‌ام جَلدِ خانه‌ات

با حالِ بد؛ بر سر کشیدی تا عبایت را

در این حرم چیزی ندیدم غیرِ زیبایی

روضه سوزاند دلِ چوبی منبرها را

قرآن زبان بگیر و خبر از نهان بده

بیقرار و خسته ام! صلح و صفا گم کرده ام

هر لحظه با تمام توان در کمین ماست،

رفته ای در سفر و آمدنت دیر شده!

تنهاترین مَرد زمین، ماهِ نهانی

الا به باغ وجودم گل بهار بیا

آن حضرت عشق خواهدآمد

به کس امید نداریم امید ما مهدی است

آن حضرت عشق خواهدآمد

یک لحظه بی تو عشق تجسم نمی‌شود

به هر بهانه دلم میل یار دارد و بس

پایان سال و وقت حساب و کتاب شد

ای دوست مرا در حرمت محرم کن

ای خدا مهدی بود از ما همی چشم انتظار

ای آن که طبیبی و دوای دردی