منِ آلوده کجا ؟! صحن و سرایِ تو کجا؟!

این نفس‌ زدن‌هایت

مادرم خورد زمین و بی‌حیا قهقهه زد

علت غائی بر کون و مکان دانی کیست؟

پایِ یک بی‌سروُپا که رویِ چادر باشد

دارد بهشت از نور او روی نکو را

گریه گریبان نگاهم راگرفته

رسد ز نم نم باران صدای آمدنت

شوريده دليم و سر سوداى تو داريم

ظهور عصمت پروردگار زهرا بود

بی مهر فاطمه دل ما ارزشی نداشت

امن یجیب خوانم و شب را سحر کنم

خداکند که زنی ناگهان زمین نخورد

مولا حریم فاطمه کرده حریمش را

به دادِ مادر برس کوچه عذاب‌آور است

نیست، ای دوست! به دل، جز تو تمنّای دگر

داد جسمی که نبی پرورش از ریشۀ جانش

بسم رب الحسین آغاز صحبت عارفان حق بین است

آینه‌ی حُسنِ خدا یا حسین

یاد تو قلب را مَثَلُ النّور می‌کند

سوره سوره آیه آیه واژه واژه حرف حرف

ای ماه سرخ نیزه ها،سالار زینب

سربه‌زیر آمده این سینه‌زنِ سربه‌هوا

هر کسی از کربلا شد دور، غربت می کشد

شُهرتِ ماست، مُحِبّانِ اباعبدالله

گفت با خواهر برادر نزد مادر می روم

ثابت شده به گریه کنان منورش

چگونه شکر بگویم؟ که زنده ماندم و دیدم

رخصت دهید شال محرم بیاورید

ذکر تسبیح و دعایم کم شده