غصّه‌یِ تنهاییِ مولایِ ما را یاس خورد

ای که از سوز تو پیداست تمنای حسین

مشغول کار هستی و در زیر آفتاب

سفرهٔ این دل شکستمو باز

نیست، ای دوست! به دل، جز تو تمنّای دگر

داد جسمی که نبی پرورش از ریشۀ جانش

بسم رب الحسین آغاز صحبت عارفان حق بین است

آینه‌ی حُسنِ خدا یا حسین

یاد تو قلب را مَثَلُ النّور می‌کند

سوره سوره آیه آیه واژه واژه حرف حرف

ای ماه سرخ نیزه ها،سالار زینب

سربه‌زیر آمده این سینه‌زنِ سربه‌هوا

هر کسی از کربلا شد دور، غربت می کشد

شُهرتِ ماست، مُحِبّانِ اباعبدالله

گفت با خواهر برادر نزد مادر می روم

قرآن زبان بگیر و خبر از نهان بده

بیقرار و خسته ام! صلح و صفا گم کرده ام

هر لحظه با تمام توان در کمین ماست،

رفته ای در سفر و آمدنت دیر شده!

تنهاترین مَرد زمین، ماهِ نهانی

الا به باغ وجودم گل بهار بیا

آن حضرت عشق خواهدآمد

به کس امید نداریم امید ما مهدی است

آن حضرت عشق خواهدآمد

یک لحظه بی تو عشق تجسم نمی‌شود

به هر بهانه دلم میل یار دارد و بس

پایان سال و وقت حساب و کتاب شد

ای دوست مرا در حرمت محرم کن

ای خدا مهدی بود از ما همی چشم انتظار

ای آن که طبیبی و دوای دردی