من یک زن غریبم و دشمن زِ حد فزون
دستم زِ چاره کوتَه و راه دراز پیش
نه عمر من تمام شود، نه جهان خراب
از آفتاب پوشمشان يا زِ چشم خلق
اندوهِ دل نشانمشان، يا كه التهاب؟
لختی چو با برادر خود شرح راز كرد
رو در نجف نمود و درِ شِكوِه باز كرد
پدرِ خاک کجایی؟ پسرت خاک نشد
****
مونده روی زمین، پیکر تو رها
السلام علی من دَفَنَ اهل قُری
خواهرت اگه نیست رفته شام بلا
ریگ و رمل بیابون برات گرفتن عزا
همه منتظرن، مادرش برسه
کاش صدای برادر به خواهرش برسه
****
هر آن‌چه داد زدم كه نبُر رسیدم من
به خنده داد جوابم دگر بریدم من
****
گوید حسینِ من چه شد؟
نور دو عین من چه شد؟
****
ای مانده به روی خاک، بی‌سر، بدنت عریان
عالم به فدای تو یا سیّدنا العطشان
****
ای رخ به خون خضاب، مولانا یا حسین
روحی لَکَ الفِداه مولانا یا حسین
نَفسی لَکَ الوقاء مولانا یا حسین
****
هر چه او بیشتر نفس می‌زد
بیشتر می‌زدند زینب را
نیزه‌هاشان مانده بود در تَهِ گودال
با سپر می‌زدند زینب را
