در کنج زندانِ بلا جان می‌سپارم
غیر از غم یاران خدایا غم ندارم
سر تا به پایم هم چِشمم بی‌آب گشته
چون مرغ پَربسته شده این حال زارم
در غصّه و تاب و تبم
جانم رسیده بر لبم
خَلِّصنی یا رب
باب‌الحوائج هستم اما خود گرفتار
من آشنای یارم و در بند اغیار
می‌سوزم و می‌سازم از جور زمانه
زندان به یاد حق برایم گشته گلزار
قوتم فقط سیلی شده
رویم دگر نیلی شده
خَلِّصنی یا رب
چشم فَلک بر غربت آقا ببارد
تنها و مظلومانه او جان می‌سپارد
این لحظه‌های آخر عمرش خدایا
بر روی لب‌هایش چنین زمزمه دارد
رضا کجایی پسرم؟
نور دو چشمان تَرَم
خَلِّصنی یا رب
