من کیستم، گدایِ گدایانِ این درم
گر پا نَهَم به جایِ دگر، خاک بر سرم
روزی اگر بناست از این در جدا شوم
از هم جدا شوند، سر و دست و پیکرم
زُوار عارفند به حقِ تو یا رضا
ای وایِ من که از همه بی‌معرفت‌ترم
یک عمر از تو گفتم و خواهم که وقتِ مرگ
خیزَد «رضا، رضا» ز نفس‌هایِ آخرم
یک عمر از تو گفتم و خواهم که وقتِ مرگ
خیزَد «حسین، حسین» ز نفس‌هایِ آخرم
حسین جانم، حسین جانم ...
مکن به خاک تیمم، که آبِ دیده‌یِ من
تمامِ عمر کفایت کُنَد، وضویِ تو را
گَرَم بیایی و پُرسی چه بُردی اندر خاک
ز خاک خیزم و گویم که آرزویِ تو را
من سِبطِ احمدم، که ز بیداد بر تنم
زخم آنقدر رسیده که نتوان شماره کرد
بالا گرفت تشنگی آنقدر در حرم
که آخر اثر به کودکِ در گاهواره کرد
تا گفت سِبطِ احمدم و پورِ فاطمه
ناگاه ابن سعد به لشگر اشاره کرد
