شب بود و ماه بود و فَلک پُرستاره بود
چشم فَلک به سمت زمین در نظاره بود
می‌کوفت باد بر در و دیوار، خویش را
گیسوکَنان چو مریم و حوّا و ساره بود
آن شب فرشتگان خدا هم گریستند
بر کوثری که خوبیِ او بی‌شماره بود
آن شب خبر رسید که در خوابِ ناز رفت
چشمی که نیم خواب زِ رنجی هماره بود
آن شب خبر رسید که مَه دفن می‌شود
یعنی شبِ یتیمیِ چندین ستاره بود
آتش گرفت خرمنِ خورشیدِ روزگار
از برق غیرتی که زِ یک گوشواره بود
از ثقل بار میل به اطراف خویش داشت
تابوتِ روی دوش علی گاهواره بود
مَردی که چاره‌‌ساز جهان بود بهر خویش
هنگام دفن فاطمه حیران چاره بود
