ممنونم اگر نَرَوی، میمیرم اگر بروی

ممنونم اگر نَرَوی، میمیرم اگر بروی
****
اِی نورِ قلبِ عاشقم، شمعِ این خانه تویی
زهرا زهرا مرو مرو، لُطفِ کاشانه تویی

اِی مرغِ پَرشکسته‌ی، افتاده کُنجِ قَفَس
از فَرطِ غُصّه فاطمه، در سینه مانده نَفَس
****
رفت و غم‌خانه شد از غُصّه سرای من و او
گرچه مانده است به جا خاطره‌های من و او

یادِ اَیّامِ نشستن سَرِ یک سُفره به‌خیر
خانه‌ای بود پُر از لطف و صفای من و او

روزهایی که صمیمانه به من می‌خندید
و عجب حالِ خوشی داشت هوای من و او

ما از آن زندگیِ ساده چه راضی بودیم
و رضا بود خداهم به رضای من و او

بَستری بود ولی هم‌سخنِ خوبی بود
جریان داشت در این خانه صدای من و او

بَستری بود ولی نَبضِ دلم دستش بود
و مَجالِ نفَسی بود برای من و او

با همان دستِ شکسته چه دعایی می‌کرد
مردمی را که نماندند به پای من و او

مردمی را که به این مسئله واقِف بودند
که دو عالَم همه هستند گدای من و او

هدفِ اَصلیِ دشمن من و زهرا بودیم
کشته شد محسنم آن روز به جای من و او