اَلا خورشید من ماهِ مُبینم
خدا را عبد، خاتم را نگینم
من آقازاده‌یِ حَبلُ‌المَتینَم
اگر محبوبِ خَتمُ‌المُرسَلینَم
اَبَاالفَضلِ اَمیر‌َالمُؤمِنینَم
خداراشکر زهرا را عزیزم
به پایش چون بیفتم برنخیزم
که گفته مادرم او را کنیزم
اگرچه زاده‌یِ اُمُ‌البَنینَم
اَبَاالفَضلِ اَمیر‌َالمُؤمِنینَم
به حَمدِالله از آلِ عبایم
تمامِ افتخارِ هَل اَتایم
که من سفره‌نشینِ مجتبایم
به امدادِ حسن اهلِ یقینم
اَبَاالفَضلِ اَمیر‌َالمُؤمِنینَم
شد از بَدوِ تولد شور و شِینم
که بر چشمانِ زینب نورِ عینم
چرا که من علمدارِ حسینم
غبارِ پایِ او مُهرِ جَبینم
اَبَاالفَضلِ اَمیر‌َالمُؤمِنینَم
چه‌ها از دلبرم آموختم من
ادب را در حرم آموختم من
وفا زیرِ عَلَم آموختم من
که نامِ نامی‌اش حَک بر نگینم
اَبَاالفَضلِ اَمیر‌َالمُؤمِنینَم
سرم را نزدِ او بالا بگیرم
سخن زان حضرتِ والا نگیرم
که سبقت هرگز از آقا نگیرم
اگر عَبدِ عَبیدِ آن معینم
اَبَاالفَضلِ اَمیر‌َالمُؤمِنینَم
به اقبالِ علی هستم ز شیران
شگردِ جنگی‌ام طاعت به میدان
به حالم غبطه خورد جمعِ شهیدان
قُرابِ شاهِ دین، حق را قرینم
اَبَاالفَضلِ اَمیر‌َالمُؤمِنینَم
سپهسالارِ دشتِ نینوایم
علمدارِ شهیدِ کربلایم
وفادارِ حریمِ خیمه‌هایم
امانی جز امامِ خود نبینم
اَبَاالفَضلِ اَمیر‌َالمُؤمِنینَم
کی از جنگ و جهادم در فراغم
که شد صبر و بصیرت چلچراغم
صفِ صفین می‌گیرد سراغم
یَلِ اُمُ‌البَنین، رزم‌آفرینم
اَبَاالفَضلِ اَمیر‌َالمُؤمِنینَم
به سقایی قسم، ساقیِ مستم
ز هرچه غیرِ جانبازی گسستم
فدا شد جسم و جان و چشم و دستم
سپاهِ عشق را رُکنِ رَکینَم
اَبَاالفَضلِ اَمیر‌َالمُؤمِنینَم
به بالینم چنان بازِ شکاری
رسید آقایِ من با بی‌قراری
ز چشمم تیرِ کین برداشت، آری
صدا زد: وای اگر داغِ تو بینم
اَبَاالفَضلِ اَمیر‌َالمُؤمِنینَم
