زِ سینه آه زمین و زمان درآورده‌اند
مگو بدن زِ تن جبهه جان درآورده‌اند
فضا پُر از گُل پَرپَر شده‌ست و عطرآگین
زِ دشت لاله زِ بس ارغوان درآورده‌اند
زمین زِ مین پُر و اینان زِ من سفر کرده‌اند
بر آسمان سر از این خاکدان برآورده‌اند
همین تبار تبری، تبر به دوش شدند
دَمار از بت و بتگران درآورده‌اند
چنان به خرمن دشمن چو آتش افتادند
چنان که دود از آن دودمان درآورده‌اند
کلاه و چفیه و سربند و کفش و سجاده
شناسنامه، پلاک، استخوان درآورده‌اند
کنار یک بدن افتاده دفتر شعر
برای سینه‌زنان نوحه‌خوان درآورده‌اند
و من به جِیب سر و سر به زیر
کین مردان چه سرافراز سر از امتحان درآورده‌اند
حرامشان که شکم‌بارگانِ فرصت‌جوی
تنور گرم شما بود و نان درآورده‌اند
