زِ سینه آه زمین و زمان درآورده‌اند

زِ سینه آه زمین و زمان درآورده‌اند
مگو بدن زِ تن جبهه جان درآورده‌اند

فضا پُر از گُل پَرپَر شده‌ست و عطرآگین
زِ دشت لاله زِ بس ارغوان درآورده‌اند

زمین زِ مین پُر و اینان زِ من سفر کرده‌اند
بر آسمان سر از این خاکدان برآورده‌اند

همین تبار تبری، تبر به دوش شدند
دَمار از بت و بتگران درآورده‌اند

چنان به خرمن دشمن چو آتش افتادند
چنان که دود از آن دودمان درآورده‌اند

کلاه و چفیه و سربند و کفش و سجاده
شناسنامه، پلاک، استخوان درآورده‌اند

کنار یک بدن افتاده دفتر شعر
برای سینه‌زنان نوحه‌خوان درآورده‌اند

و من به جِیب سر و سر به زیر
کین مردان چه سرافراز سر از امتحان درآورده‌اند

حرامشان که شکم‌بارگانِ فرصت‌جوی
تنور گرم شما بود و نان درآورده‌اند