مجنون شدم اما غم لیلا ندارم تشنه شدم راهی سوی دریا ندارم

مجنون شدم اما غم لیلا ندارم
تشنه شدم راهی سوی دریا ندارم

دیروز من را حسرتِ یک عمر پر کرد
در کوله‌ام جز ناله‌ی فردا ندارم

با آتش عصیان همه سرمایه‌ام سوخت
چیزی برای محشر کبرا ندارم

من را بزن تا حالِ نفسم جا بیاید
اما نگو دیگر برایت جا ندارم

خشم تو هم هرچند از روی علاقه‌ست
من طاقت ناراحتی‌ات را ندارم

این آخر عمری شتر دیدی ندیدی
سنگین شده پرونده‌ام امضا ندارد

با این همه آلودگی اصلا نگفتی
کاری به کارِ نوکر زهرا ندارم

دنیای بی کرببلا یعنی جهنم
بی کربلا امید به دنیا ندارم

مهمانیِ تو آمد و کاری نکردم
دیگر سلاحی غیر گریه‌ها ندارم

با کنگره‌های مرا جانِ رقیه
آن دختری که گفت من بابا ندارم

با لکنتِ روی زبانش گفت عزیزم
حالا که با سر آمدی من پا ندارم

این شهر را روی سر خود می‌گذارم
هرچند از ضرب لگدها نا ندارم
***
ز بس که طعنه از هر کس شنیدم
که از این زندگی کردم بریدن

لباسم پاره بود و بین کوچه
ز دخترها خجالت می‌کشیدم

سر ظهری پدرش را به رخ من آورد
دختری که دو سه تا کوچه‌‎ی بالاتری است

آستین‌های مرا کاش خدا خیر دهد
که شده گه هوس چادر گه روسری‌ام
***
ببین بابا النگوهام قشنگه
یه وقتی فکر نکن جای طنابِ

میون این‌همه زخم و کبودی
نگاه حرمه خیلی عذابه

حالا که اومدی پیشم عزیزم
می‌خوام رنگ‌های خونیت و ببوسم

باهام حرفی بزن بابای خوبم
نزار من کنج این غربت بپوسم