ای خدا این وصل را هجران مکن
سرخوشانِ عشق را نالان مکن
چون خزان بر شاخ و برگ دل مزن
خلق را مسکین و سرگردان مکن
جمع و شمع خویش را برهم مزن
دشمنان را کور کن شادان مکن
کعبه‌ی اقبال این حلقه است و بس
کعبه‌ی امید را ویران مکن
این طناب خیمه را برهم مزن
خیمه‌ی توست آخر ای سلطان مکن
نیست در عالم ز هجران تلخ تر
هرچه خواهی کن ولیکن آن مکن
منم زینب گل دامان زهرا
شدم آواره اندر کوه و صحرا
منم زینب که گشتم جاودانه
منم زینب که خوردم تازیانه
کربلا، کربلا....
کربلاست که انسان به هوش می‌آید
هنوز ناله‌ی زینب به گوش می‌آید
