ای خدا این وصل را هجران مکن

ای خدا این وصل را هجران مکن
سرخوشانِ عشق را نالان مکن

چون خزان بر شاخ و برگ دل مزن
خلق را مسکین و سرگردان مکن

جمع و شمع خویش را برهم مزن
دشمنان را کور کن شادان مکن

کعبه‌ی اقبال این حلقه است و بس
کعبه‌ی امید را ویران مکن

این طناب خیمه‌ را برهم مزن
خیمه‌ی توست آخر ای سلطان مکن

نیست در عالم ز هجران تلخ تر
هرچه خواهی کن ولیکن آن مکن

منم زینب گل دامان زهرا
شدم آواره اندر کوه و صحرا

منم زینب که گشتم جاودانه
منم زینب که خوردم تازیانه

کربلا، کربلا....

کربلاست که انسان به هوش می‌آید
هنوز ناله‌ی زینب به گوش می‌آید