مو که افسرده حالُم چون ننالُم
شکسته پَر و بالُم چون ننالُم
همه گویند زینب ناله کم کن
تو آیی در خیالم چون ننالُم
سه غم اومد به جونُم هر سه یک‌بار
غریبی و اسیری و غم یار
غریبی و اسیری چاره داره
غم یارُم، غم یارُم، غم یارُم
****
اگر دلواپسم بودی، من از تو بیشتر بودم
میان بستگان خود به تو وابسته‌تر بودم
میان بسترم جان می‌دهم امّا تک و تنها
منی که موقع جان دادنِ چندین نفر بودم
افتادی و سرت به روی دامنم نبود
این خواهریِ ما که به درد شما نخورد
وَ الشمرُ جالِسٌ، نفس مادرش گرفت
سر را بُرید و رو‌‌به‌روی خواهرش گرفت
