به اولین روزه‌ی اباعبدالله

به اولین روزه‌ی اباعبدللّٰه
به اولین روضه‌ی اباعبدللّٰه
حلالم کن ای خدا ندارم دیگه
قسم به اندازه‌ی اباعبدللّٰه

تا این اسمو دلم میگه
صدامو می‌شنوی دیگه
ببین میشه همین آرومِ جونم

عجب آرامشی دارم
با گریه خواهشی دارم
می‌خوام با سوزِ دل بازم بخونم

بغل وا کن، که پناهِ خودمی
بغل وا کن، تکیه‌گاهِ خودمی

می‌خوام گوشِ من به حرفِ قرآن باشه
می‌خوام زندگیم با شاهِ مردان باشه

به اولین یا حسینِ روی لب‌هام
بذار ذکرِ آخرم حسین‌جان باشه

با یادش عالَمی دارم
ولی عُمرِ کمی دارم
زیادش کن خدا اشکِ چشمامو

منم قطره تویی دریا
ملائک می‌شمرن حتّیٰ
نفس‌های نجف تا کربلامو

بغل واکن، پیشِ دلبرم باشم
بغل وا کن، اربعین حرم باشم

تو می‌خری ناله‌ی دلِ این نوکر
به تکرارِ ناله‌ی غریبِ مادر

تو تکرارِ ضربه‌های تیغ و خنجر
به تکرارِ ناله‌ی غریب مادر

صدای خسته‌ی خواهر
دوباره خاکیه مادر
نگم شامِ غریبان حرم رو

همش یادِ تو می‌افتم
چقدر با ذوالجناح گفتم
کجا انداختی جانِ حرم رو

بغل وا کن، برای دخترت
بغل وا کن، چی اومده سرت

وای حسینِ تشنه‌لب...