رسید فصل بهار و بهار ما نرسید
بهار عمر گذشت و نگار ما نرسید
به شوق دیدن رویش به صبح خیره شدیم
چقدر خیره شدیم و سوارما نرسید
چقدر چله گرفتیم تا ببینیمش
ولی به منزل مقصود بار ما نرسید
هزار حرف مگو بین سینه بود کسی
به داد این دل بیمار و زار ما نرسید
چقدر گریه نوشتیم پای غربت او
چقدر گریه نوشتیم یار ما نرسید
کجاست نور امید نجات این عالم
کجاست صبر و قراری، قرار ما نرسید
کجاست مرهم غم‌های بی شمار علی
دوای زخم دل داغدار ما نرسید
به جد بی کفنش می‌کنم توسل، چون ۲
به جز حسین کسی هم به کار ما نرسید
فدای گریه‌ی آن مادری که می‌فرمود: ۲
دو قطره آب به این شیرخوار ما نرسید
