رسید فصل بهار و بهار ما نرسید

رسید فصل بهار و بهار ما نرسید
بهار عمر گذشت و نگار ما نرسید

به شوق دیدن رویش به صبح خیره شدیم
چقدر خیره شدیم و سوارما نرسید

چقدر چله گرفتیم تا ببینیمش
ولی به منزل مقصود بار ما نرسید

هزار حرف مگو بین سینه بود کسی
به داد این دل بیمار و زار ما نرسید

چقدر گریه نوشتیم پای غربت او
چقدر گریه نوشتیم یار ما نرسید

کجاست نور امید نجات این عالم
کجاست صبر و قراری، قرار ما نرسید

کجاست مرهم غم‌های بی شمار علی
دوای زخم دل داغدار ما نرسید

به جد بی کفنش می‌کنم توسل، چون ۲
به جز حسین کسی هم به کار ما نرسید

فدای گریه‌ی آن مادری که می‌فرمود: ۲
دو قطره آب به این شیرخوار ما نرسید