ما گدایانِ خیلِ سلطانیم
شهروند هوای جانانیم
بنده را نامِ خویشتن نبُوَد
هر چه ما را لقب دهند آنیم
گر برانند و گر ببخشایند
ره به جای دگر نمی‌دانیم
چون دل‌آرام می‌زند شمشیر
سر ببازیم و رخ نگردانیم
دوستان در هوای صحبتِ یار
زَر فشانند و ما سر اَفشانیم
نازم آن ماهی که وصفش را پیمبر می‌کند
نور رویش هر دو عالَم را مُنَوَّر می‌کند
زاده‌ی موسی كه موسای نبي در محضرش
درس جود و بخشش و ايثار از بَر می‌كند
صبح‌دَم هر روز از بَهرِ سلام و كسب فيض
سجده بر خاکِ درش خورشيدِ خاور می‌كند
زائرانش را بشارت باد از الطاف حق
طوفِ قبرش كار صدها حجّ اكبر می‌کند
