ایرانِ امام رضا

سوت قطار مشهد به صدا دراومد
باز منو امام رضا صدا زد

بس که نوشتم حرم، گوشه‌ی کتابم
دیشب از شوق نبرده خوابم

دل ما شبیه خودمون، کوچیه برا تو خیلی تنگه
لباسای رنگارنگمون توی عکسای حرم قشنگه

کرد و لر و ترک و عرب و بلوچ و گیلانی
همه معتقدن که تو ولی نعمت ایرانی
تو سلطانی، تو آقای خراسانی

جان امام رضا 
می‌چسبه چایی رو به ایوان امام رضا
من شدم آخرش چایی ریز خیمه‌ی ایران امام رضا
مهمان امام رضا

برق افتاده دلم تا که استکانو شستم اینجا
رو چهار پایه میرم برسه به میز دستم اینجا
جعبه‌ی نباتتو وا کردم، بار زندگیمو بستم اینجا

این بوده قرارِ ما رفقا هر موقع عراقیا اومدن
یاد اربعین بگیم بهشون هله بکم زوار ابالحسن

دوسم داره هر چی چایی ریختم و می‌شماره
خادمی تو حرم با این نغمه
یه جور دیگه ای صفا داره

ای صفای قلب زارم هرچه دارم از تو دارم
تا قیامت ای رضا جان سر ز خاکت برندارم

منم خاک درت غلام و نوکرت
مران از در مرا به جان مادرت