همینجوری که گریه می‌کنه برای مادرش
سفره می‌ندازه برای نوکرش
می‌بینه خیلی گریه می‌کنیم برای مادرش
می‌گیره دستای ما رو آخرش
کریم یعنی همین
خودش کوهِ درده
ولی درمون دردای مردم نامرده
میاد دنبال هرکس حاجت داره می‌گرده
آقای کریم فدای تو کل زندگیم...
****
همینجوری که پشت دیوارا می‌ره به محضرش
زائرش میفته یاد مادرش
خودش رو تا می‌ندازه روی تربت مطهرش
خاکی می‌شه پرای کبوترش
بقیع یعنی همین
خودش عرش اعلاست
ولی خاکیِ خاکی مثل چادر زهراست
غریبیِ این آقا بدترین غم دنیاست
آقای کَرَم خودم برات می‌سازم حرم...
آقای کریم فدای تو کل زندگیم...
