شیرِ سرخِ عربستان و وزیر شه خوبان؛ پسرِ مظهر یزدان
که بُدی صاحبِ طبل و علم و بیرق و سیف و حشم و
بار غم و با رمق اندر عقبش؛ لقبش ماه بنی هاشم و عباسِ
علمدار، سپهدار، جهانگیر، جهاندار جهاندار
شَهِ با وفا اباالفضل، صاحبِ لوا اباالفضل
معدنِ سَخا اباالفضل، نورِ هَل اَتی اباالفضل...
دید کاندر حرمِ خسرو خوبان؛ شده بس ناله و افغان و
پر از شیون و طفلان
همشان سینه‌زنان مویه کنان، موی پریشان
دل بریان؛ سوی عباس شتابان
که عمو جان چه شود؛ جرعه‌ی آبی برسانی به لب سوختگان؟
شَهِ با وفا اباالفضل، صاحبِ لوا اباالفضل
معدنِ سَخا اباالفضل، نورِ هَل اَتی اباالفضل
