سوی مقتل دُختِ زهرا می‌آید با شور و غوغا
جانی خسته، جسمی عریان، افتاده در خاک صحرا
برادرم برخیز، وقتِ سفر آمد
وقتِ جدایی و سوزِ جگر آمد
سر تو بر نیزه، بدن به روی خاک
جنّ و مَلَک از قبل کنَد گریبان چاک
سفینه‌ی عشق و چراغ بیداری
نشسته داغِ تو به سینه‌ی غم‌دار
برادرم تو رفتی و دلم شکستی
چه عاشقانه از بلا و غصّه رَستی
ز جان خیز و خوش ببین خدای عزّت و کرَم
نیامده ز علقمه هنوز هم برادرم
از غم تو کمرم خَم شده
طاقت من چه کنم کم شده
سوی مقتل دُختِ زهرا می‌آید با شور و غوغا
جانی خسته، جسمی عریان، افتاده در خاک صحرا
برادرم برخیز، وقتِ سفر آمد
وقتِ جدایی و سوزِ جگر آمد
*****
سخن بگو با من برادر زینب
بخواب آسوده تاج سر زینب
فتاده‌ای در خاک، به پیکر صد چاک
بُریده هِجر تو بال و پَر زینب
تو نور آسمونی و امید افلاک
که جسم غرقِ خون تو فتاده بر خاک
تو غیرت شهامتی، صلابت دل بشر
به راه عزّت و شرَف نهاده‌ای به نیزه سر
می‌روم ای شَه لب‌تشنگان
هم‌سفرم غضبِ از ساروان
سوی مقتل...
*****
(برادر بی تو من نایی ندارم
ز جا برخیز، غم‌خواری ندارم)
