می‌دونی که ندارم من طاقت گریه‌هاتو

می‌دونی که من ندارم طاقت گریه‌هاتو
چه شب‌ها که غریبونه، گریه کردم براتو

می‌میرم من وقتی این‌جوری درد پهلو می‌گیری
بمیرم که این شبا حتّی از علی رو می‌گیری

حیدر بمیره برات
چند شبیِ می‌لرزه صدات
غصّه‌ی عالمه تو نگات
بانوی حیدر

حیدر بمیره برات
کاش میشد من بسوزم به جات
مثل بارون می‌باره چشات
بانوی حیدر

بعدِ تو سیرم از همه دنیا
بعد تو سهمم غربته زهرا
آه و واویلا

می‌زنه بازم نَم‌نَمِ بارون
زینبت میشه بی تو سرگردون
آه و واویلا...

حلالم کن، اگه زهرا، حُرمتت رو شکستن
توی کوچه، جلو چشمات، دستای من رو بستن

حلالم کن، واسه زخمای بی‌شماری که داری
میشه دنيا، رو سرم آوار، وقتی تو بی‌قراری

ای بانوی قد کمون
کمتر عجّل وفاتی بخون
واسه‌ی دلخوشی‌مون بمون
بی تو می‌میرم

تو کوچه خوردی زمین
اشکای زینبت رو ببین
بی تو با غصّه میشم عجین
بی تو می‌میرم

قلب من داره، می‌کَنه از جا
کی میشه واسم مثل تو زهرا
آه و واویلا

بعدِ تو دنیام، رنگ غم داره
بعد تو حيدر، میشه آواره
آه و واویلا...