فصل بارونه، دل‌ها غزل خونه
باز پُره پشت در مِیخونه دیوونه
باز خدا از کوثر داده پیمونه
باز دل‌ها حول و حوالی خراسونه
شب شبِ جشن میلادِ عشق همه
کل ایران اومدن صحنش باز جا کمه
گوشه‌ی صحن قدسش بازم زائری
با زبون اصفهونی داره زمزمه
الهی من فِدات شم، فِدای بچه‌هات شم
خودت سَهلِس آقا من فدای کفترات شم
جانم ای جانان، ای حضرت سلطان
یا علی موسی الرضا جانیم سنه قوربان
گنبد زیبات دل از دلا برده
پنجره فولادته هرکی دلش مُرده
قید زمزم رو آقا زده درجا
هرکی آب سقاخونت رو یه بار خورده
توی عشق که نیومد ازت بالاتری
با نگات از یوسف مصری دل می‌بَری
پای ایوون طلات دیدم داره میگه
زائری با لهجه‌ی شیرین آذری
نیه اولمین حیران، سنه جانِ جانان
اولار بیرگون آقا جان سنه جانیم قوربان
جانم ای جانان، ای حضرت سلطان
یا علی موسی الرضا جانیم سنه قوربان
خوبه که هشتم گیر نهم باشه
باید هم باب الجواد تو گِرَم وا شِه
هم صف جبریله هر کسی اسمش
توی طومار غذای حضرتیت باشه
مثل اون کفتر چاهی گنبد طلات
آرزومه جون بدم آقا پایین پات
این دفعه خوبه حرف دل رو این‌جور بگم
با زبون مشهدی مثل همسایه‌هات
بِخِی یا نَخِی مو بهت مبتلایم
که مو جون فداییِ امام رضایم
جانم ای جانان، ای حضرت سلطان
یا علی موسی الرضا جانیم سنه قوربان
مستم از جامت، زیباترین نامت
تو شلوغی حکم موسی داره خدامت
من نباشم چه‌جوری رو سر بامت
وقتی قلب کفترام افتاده تو دامت
هر طرف، از حرم هر کی داره نوا
کربلا می‌خواد یکی واسه‌ی بچه‌ش شفا
خوش‌بحال کسی که اومد با خودت
مثل اونی که لری ساده میگه آقا
تیات اَر ببندی آقا از دست ایرُم
به جون خُت آقا نیبویی مو ایمیرُم
جانم ای جانان، ای حضرت سلطان
یا علی موسی الرضا جانیم سنه قوربان
