اِی خواهر اِمام رئوف
یِک رو بِزن به سُلطان برام
تو کامل الزیارات دیدم
قال الجَواد، عَلَیهِ السَّلام
مَن زارَم، کتیب قُرب
فَلَهُ الجَنَّة، فَلَهُ الجَنَّة، فَلَهُ الجَنَّة
(جَنَّة، یعنی کَرب و بَلا ) ۲
(که همه رَفتن ولی باز مِثل هر دَفعه مَن نَه) ۲
عَمّهِ جان مَعصومه
مَن دِلم تَنگ شُده برای بابُ القِبلهِ
اَز چِشام مَعلومِه
باز شُدم سَرگَردون
روزگارم بِهم رِیخته منم بازم
بَه کربَلا بَرگردون
(عَمّهِ جان مَعصومه) ۲
(سَيِّدَتی، (مَوْلاتی مَعصومه) ۳) ۳
اِی خواهر اِمام رئوف
قُم اُومدی ولی با وِقار
هیچ کَس نَذاشت روی چادُرت
اِینجا بِشینهِ گَرد و غُبار
یِک ذَره از مَرام قُم
کاشکی بود توی مَردم پَست و بی حَیای شاه
اوف بَر شَهری، که زِینب و
(تو قُل و زَنجیر مِی‌کشیدن با لَگد و دُشنام) ۲
روزگار زِینب
تُوی مَستی یَزید با خَندهِ مِی‌گفت پَس کو، کَس و کار زِینب
دَست تَنها زِینب
بِیا عَباس بِبین که مونده بِین بَزمِ، بی حیاها زِینب
(دَست تَنها زِینب) ۴
(وااای وااای زِینب) ۶
اِی خواهر اِمام رئوف
قال الرِضا به اِبنِ شَهید
گٌریه فَقط بَرا قَتلِگاه
فَبک علی الحُسین غَریب
و شِمرُ جانِسُون عَلا
یِه تَنِ مَجروح
یه تَنِ پُر خون
یِه تَنِ پا مال
(وقتی قاتِل سَر و بُرید ) ۲
(روبِرو زِینب) ۲
دَست و پا مِیزد) ۲
(زَخمی گودال) ۲
خون زَده فَوارهِ
چی تَه نعَل اَسبها چَسبِیده که صحرا، بوی اَرباب داره
پِیرهن و دُزدیدن
وقتی زِینب با صورت روی خاکا اُفتاد، هَمگی خَندیدن
پِیرهن و دُزدیدن
(وااای وااای زینب) ۲
