بس کن عزیز تا سحر بیدار بس کن

بس کن عزیز تا سحر بیدار بس کن
کشتی مرا از گریه‌ بسیار بس کن

رویت ندارد طاقت این اشک ها را
طاقت ندارد این همه آزار بس کن

باید ببینی روزهای بعد از این را
باید بمانی با غمی دشوار بس کن

باید بگویم روضه های بعد خود را
باید بسوزی بعد از این دیدار بس کن

ای کاش بعد از من کسی جایت بگوید
با هیزم و با آتش و دیوار بس کن

ای کاش می گفتند خانُم بچه دارد
ای کاش می گفتند با مسمار بس کن


در کوچه میفتی کسی غیر از حسن نیست
با گریه میگوید که در انظار بس کن

در کوچه میفتی و میگوید به قنفذ
افتاد دست مادرم از کار بس کن

دستت مغیره بشکند حالا که افتاد
از چادر او پای خود بردار بس کن

بگذار یک جمله هم از گودال گویم
خون گریه ات را کربلا بگذار بس کن

وقت هزار و نهصد و پنجاه زخم است
ای نیزه‌ خونبار این اصرار بس کن

این ناله های دخترت پیش حرامیست
با شمر میگوید نزن نشمار بس کن
****