مادر، آتیش گرفتم تا دیدم تو رو تنها
میون شعلههای غم
حتی، دیوار و در دارن میسوزن از غصه
کاشکی منم بمیرم
منم آروم با همین دستای کوچیکم میریزم
خاکای کوچه رو رو هیزم
شاید آتیش شعلهور تر نشه چون دارن میکشن
مادر خوبمو این مردم
پایان نداره دردم، دور سرت میگردم
خونهات داره میسوزه، کاری برات نکردم
(فدای تو، مادرم) ۳
زَهْرَهْ، هِجْمَوْا عَلَه دَارِچْ
شَبُّوا اللَّظَهْ بْبَابِچ
وِ العَصْرَهْ كَانتْ مُوْلِمَهْ
زَهْرَهْ، وِ المُحسنِ اِتْسَگّطْ
وِ اِبْدَمّچِ اتْشَحّطْ
يِصْرَخْ يَيُمَّهْ فاطمه
اُوِ المسمارْ، خَرّگْ اَعْظَمْ صَدِرْ
و الضّلِعْ مِنْكِسِرْ
گِلّيْ وِيْنَ الصّبرْ، وِيْنَهْ وِيْنْ
اُوِ الكرّار گَيّدَوُهِ بْحَبِلْ
بِاليَدُ و بِالرِّجِلْ
چِيِفَه آ تِحْتِمِلْ، اُمْ لِحسين
نُوحِيْ يَزَهْرَهْ سْنِيْنْ
حامِيْ الحِمَهْ وِ الدّين
وِيْنَهْ يِسُوگُونَه وِيْن گُومِي يَمِّ الحُسين
۳«يا فاطمهْ خْذَوْا عَلي»
(فدای تو، مادرم) ۳
زهراءْ، ضَجّتْ لكِ الأملاكْ
و اهتزّتِ الأفلاكْ
و الكونُ صارَ مُظْلِمَا
زهراءْ، البابُ محروقٌ
و الطفلُ مسحوقٌ
و الصدرُ يَقْطُرُ دَمَا
آيا زهراءْ، ما لهذا الوجودْ
بعدكِ مِن وجودْ
إذ أُصيب العَمود، واويلاه
آيا زهراءْ، قتلوا طفلَكِ
قصدوا قتلَكِ
هل نَسُوا أصلَكِ؟ واحزناه
و عندما حيدرْ
صُفِّدَ في المَحْضَرْ
في العرشِ بانَ الاثرْ
من عِظَمِ ما صَدَرْ
(فاطمُ أينَ علي؟) ۳
(فدای تو، مادرم)
