دنیا بی‌ضریح تو واسم مثل قفسِ

دنیا بی ضریح تو واسم مثل قفسِ
دوری از پنجره‌ی فولادت برام بسه

از قبر و قیامت و محشر ترسی ندارم
یه امام رضا دارم که به دادم میرسه

سلطان عشق تو نشونه‌ی ایمان
رد نمی‌کنی گداها رو از سر این سفره‌ی احسان

روزی که شدم امام رضایی
شد دلم خدایی
بدون امام رضا نمی‌رسم به جایی

بس که مهربونه
دردمو میدونه
من نگفتم و از کرم کرده گره گشایی

امام رضا جانم

چشمم با ضریح تو مانوسِ امام رضا
قسمت کن زیارت مخصوصه امام رضا

هر دفعه که قسمتم میشه کربلا میام
قبل و بعد از اون میرم امام رضا

سلطان
یه نگات به درد من درمان
داره اربعین میشه نزدیک
منو کربلا ببر ای جان

بازم این دلم شده هوایی
کرب و بلایی
میشه یا امام رضا عنایتی نمایی

راهی شم پیاده جاده به جاده
برسم روبروی یه ایوون طلایی

امام رضا جانم