به طاها به یاسین

به طاها به یاسین، به مِعراجِ اَحمد
به قَدر و به کوثر، به رضوان و طوبیٰ

به وَحیِ اِلهی به قرآن جاری
به توراتِ موسیٰ و اِنجیلِ عیسیٰ

بَسی پادشاهی کنم در گدایی
چو باشم گدای، گدایان زهرا

چه شب‌ها ک زهرا دعا کرده تا ما
همه شیعه گردیم و بی‌تابِ مولا

غلامیِّ این خانواده دلیل و
مُرادِ خدا بوده از خلقتِ ما

مسیرت مشخّص، امیرت مشخّص
مکن دل‌دل اِی‌دل بزن دل به دریا

که دنیا به خُسرانِ عُقبیٰ نَیَرزَد
به دوری ز اولادِ زهرا نَیَرزَد

و این زندگانیِ فانی، جوانی 
خوشی‌های امروز و اینجا
به افسوسِ بسیارِ فردا، نَیَرزَد

اگر عاشقانه هوادارِ یاری
اگر مُخلصانه گرفتارِ یاری

اگر آبرو می‌گذاری به پایش
یَقیناً یَقیناً خریدارِ یاری

بگو چند جمعه گذشتی ز خوابت
چه اندازه در نُدبه‌ها زارِ یاری؟

به شانه کشیدی غمِ سینه‌اش را
و یا چون بقیّه تو سَربارِ یاری؟ 

اگر یک نفر را به او وصل کردی
برای سپاهش تو سردارِ یاری

به گریه شبی را سَحَر کردی یا نه؟ 
چه مقدار بی‌تاب و بیمار یاری؟ 

دل‌آشفته بودن دلیلِ کمی نیست
اگر بی‌قراری بدان یارِ یاری

و پایانِ این بی‌قراری، بهشت است
بهشتی که سَرخوش ز دیدارِ یاری

نسیمِ کرامت وزیدن گرفته
و بارانِ رحمت چکیدن گرفته

مبادا بدوزی نگاهِ دلت را
به مردم که بازارِ یوسف فروشی 
در این دوره‌ی بَد شَدیداً گرفته

خدایای به روی درخشانِ مهدی
به زُلفِ سیاه و پریشان مهدی

به  قلبِ رَئوفش که دریای داغ است
به چشمانِ از غُصّه گریانِ مهدی

به لب‌های گرمِ علی یاعلی‌اش
به ذکرِ حسین و حسن‌جانِ مهدی

به دستِ کَریم و نگاهِ رحیمش
به چشمِ اُمیدِ فقیرانِ مهدی

به حالِ نیاز و قنوتِ نمازش
به سُبحانَ سُبحانَ سُبحانِ مهدی

به بَرقِ نگاه و به خالِ سیاهش
به عطرِ مَلیحِ گریبانِ مهدی

به حَجِّ جَمیلش به جاهِ جَلیلش
به صوتِ حجازیِ قرآنِ مهدی

به صبحِ عراق و شبانگاهِ شامش
به آهنگِ سَمتِ خراسانِ مهدی

به جان‌داده‌های مَسیرِ عبورش
به شَهدِ شِهودِ شهیدانِ مهدی 

مرا دائمُ‌الاِشتیاقش بگردان
مرا سینه‌چاکِ فراقش بگردان

تَفَضُّل بفرما براین بَنده‌ی بی‌سر و پا
مرا هَمدَم و مَحرَم و هم‌رکابِ
سَفرهای سوی خراسان و شام و عراقش بگردان

یامهدی، یامهدی، مَدَدی