کربلای توئه

(کربلای توئه، قبله گاه منه
سرزمین تو و سرپناه منه) 2

می‌دونم آقا همه روضه‌ها
شروع می‌شه به ساعت کربلا

منم ازت می‌خوام یه حسینیه
مثلاً به مساحت کربلا

به جون خودم جونمم می‌دم
بشه خرج زیارت کربلا

از همون قدیم شدی زندگیم
سرِ سفره‌ی خونم هم اومدی

منم اومدم به تو رو زدم
مگه می‌شه گداتو پناه ندی؟

به همه نشون، می‌دم آقا جون
تو شناسنامه‌ی منو مُهر زدی

گریه می‌کنم آخ مثل بچگیام
یه شبِ دیگه هم بشه روضه بیام

تویی و شب روشن توی چشام
منم و دل تیره و روی سیام

به نخ کَرَمت دلمو پیله بزن
یه سری به دیوونه‌ی دیرینه بزن

یادته پدرم دست منو می‌گرفت؟
می‌گفت پسرم اینجوری به سینه بزن

********

رفیق زیاد دارم
ولی این آقا یه چیز دیگه‌است
حرم زیاد رفتم
ولی کربلا یه چیز دیگه‌است

یه سفره و خاطراتش 
که همیشه جوره بساطش

حرم تو خونه‌ی ما و
 بین الحرمینه حیاطش

(یا حسین یا حسین
وعده‌ی ما بین الحرمین)

************

کربلا خونمه، از چی دل بکنم؟
حق دارم که بگم، با تو هم وطنم

بارونه بارون چشمای گریون
این شب‌ها گریه عادتم شده

توی رویاشم کربلا باشم
برا یکی دو ساعتم شده

خیلی بی تابم، نکنه خوابم؟
حالا که دیگه نوبتم شده

باز ببین اومدم، با یه چشمای خیس
جزو گریه‌کن‌ها اسممو بنویس

منم و اشکام همینو می‌خوام
که اینا یادگاری می‌مونه

ما می‌ریم اما، از ما تو دنیا
یه دنیا بی‌قراری می‌مونه

با تو می‌دونم دلِ دیوونه‌ام
تو پاییزم بهاری می‌مونه

بارونه بارون چشمای گریون
این شب‌ها گریه عادتم شده