میثم مطیعی

آنشب که شب از صبح محشر تیره تر بود

2225
23
آنشب که شب از صبح محشر تیره تر بود
آنشب که از آن مرغ شب هم بی خبر بود

آنشب که خون از دیدۀ مهتاب میریخت
اسما برایِ غسل زهرا آب میریخت

باید علی صدبار دست از جان بشوید
تا که به پیراهن تنِ جانان بشوید

میدید پامال خزانها لاله اش را
میشست جسم یار هجده ساله اش را

میشست در تاریکی شب مخفیانه
گه جای سیلی، گاه جای تازیانه

میشست جسم همدم و دلداده اش را
قرآن زیر دست و پا افتاده اش را

میشست در تاریکی شب جسم خسته
میکرد دستش لمس بازوی شکسته

آرام بود اما وجودش مشتعل بود
از مادر و از چار فرزندش خجل بود

آهی کشید و زد گره بند کفن را
میسوخت و میدید مرگ خویشتن را

یک چشم بر یاس کبودش در کفن داشت
یک چشم دیگر بر حسین و بر حسن داشت

از بی کسی در بال هم، سر بُرده بودند
گویی کنار جسم مادر مرده بودند

داغ دل مولا دوباره گشت تازه
ریحانه ها را خواند پای آن جنازه

کای گوشه گیرانِ شب غربت بیایید
آخر وداع خویش با مادر نمایید

آیید و جان خویش را در بر بگیرید
از مادر خود توشۀ آخر بگیرید

دو طائر بشکسته پر از جا پریدند
افتان و خیزان جانب مادر دویدند

دو دسته گل گلبوسه از کوثر گرفتند
قرآن خون آلوده را در بر گرفتند

ناگاه از آن خونین بدن آهی برآمد
با ناله بیرون دستهای مادر آمد

بشنید گردون نالۀ منصوره اش را
بگرفت قرآن در بغل، دو سوره اش را

میخواست بی تابی ز طفلان جان بگیرد
میرفت تا عمرِ علی پایان بگیرد

ناگه ندا آمد علی بشتاب بشتاب
دردانه های وحی را دریاب دریاب

مگذار زهرا را چنین در بر بگیرند
مگذار روی سینۀ مادر بمیرند

خیلِ ملک را رحمی از بهر خدا کن
از پیکر مادر یتیمتان را جدا کن

شاعر: استاد حاج غلامرضا سازگار
*********

نظرات

نظری وجود ندارد !

لیست پخش