
یه روزِ محنتبار، یه حجرهی غمگین یه درد بیپایان، یه نالهی سنگین تو داری جون میدی، یه عدّه میخندن رو صفحهی تاریخ یه لکّهی ننگین سَبُک نمیشه این مصیبت با دو قطره اشک من تو خونهتم غریب بودی خیلی مثلِ امام حسن انگار نه انگار جَوون داره جون میده واست بمیرم به اشکت کی خندیده یه قصّهی تلخه، یه زخمِ جانکاهه تو سینهی آقام پُر از غم و آهه تو غصّه افتاده لبش پُر از خونه میخواد پاشه امّا دیگه نمیتونه تو هر چی دست و پا زدی انگار نمیرسه صدات الهی من فدای اشکِ تو یکی نموند برات انگار نه انگار عطش کُشتهتت آقا سِنّی نداری چه بیرحمه این دنیا انگار نه انگار جَوون داره جون میده واست بمیرم به اشکت کی خندیده