یه روز محنت بار

یه روز محنت‌بار، یه حجره‌ی غمگین
یه درد بی‌پایان، یه ناله‌ی سنگین

تو داری جون میدی یه عدّه می‌خندن
رو صفحه‌ی تاریخ یه لکّه‌ی ننگین

سَبُک نمی‌شه این مصیبت با دو قطره اشک من
تو خونتم غریب بودی خیلی مثلِ امام حسن

انگار نه انگار جَوون داره جون میده
واسَت بمیرم به اشکِت کی خندیده

یه قصّه‌ی تلخه یه زخمِ جان‌کاهه
تو سینه‌ی آقام پر از غم و آهه

تو غصه افتاده لبش پُر از خونه
می‌خواد پاشه امّا دیگه نمی‌تونه

تو هر چی دست وپا زدی انگار نمی‌رسه صدات
الهی من فدایِ اشکِ تو یکی نموند برات

انگار نه انگار عطش کُشتِت آقا
سِنّی نداری چه بی رحمه این دنیا

انگار نه انگار جَوون داره جون میده
واسَت بمیرم به اشکِت کی خندیده