خیال پرواز

تو صدات دعوت و شرمنده از این تاخیرم
تو هیاهوی زمونه با خودم درگیرم

نفسم خِس خِسِ برگاس که زیر پا مونده
هوای دنیا چه سنگینه دارم می‌میرم

باید اول دل و پیش‌قدم کنم
باید این فاصله‌ها رو کم کنم

تا تو یک بار من و قابل بدونی
بتونم پرچمت و عَلم کنم

میره هرکس که دلش رفتنیه
تو دلش حرفای ناگفتنیه
شب جمعه حرمش دیدنیه، دیدنیه

یه شکسته پرم و تو هوس پروازم
بی‌صدا موندم و شد بغض گلو آوازم

حالا که از حرمت دورم و نزدیک غمم
یه حرم تو دلم از جنس غمت می‌سازم

اومدم تا که برات گریه کنم
زیر خاکم به هوات گریه کنم

بغض این ده شبه همراهمه تا
واسه خشکی لبات گریه کنم

دل من وقف هوای حرمت
همیشه سائله لطف و کرمت
شب و روز گریه برای تو کمه، خیلی کمه