تو طلوع جلوه‌ی اولی
تو مکینِ مسندِ سرمدی
تو امان عالم و آدمی
تو امینِ سِرّ محمدی
تو عزیز و زبده‌ی مردمی
تو مُجلّلی و سرآمدی
تو زِ شک و رأی منزّهی
که تو جوهری و مجرّدی
تو مفخّمی تو معزّمی
تو مظفّری تو مؤیّدی
تو بلیغِ خطبه و منبری
تو اساس مسجد و معبدی
تو به باءِ بسملِ نقطه‌ای
تو حروف و معنی ابجدی
چه شَهی بُود که به مُلک خود
نبُود گدای تو یا علی
علی علی علی علی...
علی یا علی...
نه گزاف گفته امینِ سخن
که جهان چو پیکر و جان تویی
نه خطا گفته‌ی نقضِ من
که عزیزِ کون و مکان تویی
شجرِ همیشه جوان تویی
ثمر درخت بقاء تویی
به نیازِ دانش و معرفت
گل تازه سروِ روان تویی
علی اسم اعظم و مظهرش
به هزار نام و نشان تویی، تویی
دَم روح‌بخش صبا تویی
نمک زمین و زمان تویی
چه زبان ثنای تو بشمرد
که به کامِ دَه زبان تویی
چه بیان مدیح تو را سزد
که خدای نُطق و بیان تویی
به‌خدا که آمده منفعل
قلم از ثنای تو یا علی، علی، علی
علی، علی علی...
