امیدم رفت

خدا چون شد، شاخه‌ی یاسم
در کجا افتاد، دست عباسم

من و این همه لشگر خون‌خوار
نه به جا علم و نه علمدار

خدا خدا خدا، خدا امیدم رفت... 

از گل یاسم، نشنوم بویی
پرچمش سویی، دست او سویی

پسرِ یَلِ حَبلِ متین کو ؟
مَهِ من، گُل اُمِّ بنین کو؟

خدا خدا خدا، خدا امیدم رفت...