آن زهره‌ای که ماه به مهرش منورست

آن زهره‌ایی که ماه به مهرش منورست
دردانه‌ی پیمبر و زهرای اطهرست

بر تارک زنان جهان، تاج افتخار
بر گردن عروس فلک عقد گوهرست

بانوی بانوان جهان، سرور زنان
درج عفاف و عصمت کبرای داورست

اُمُنا زهرا...

او را پدر، رسول خدا، صدر کاینات
او را علی، ولی خداوند همسراست

خونی که داد سرور آزادگان حسین
مرهون حسن تربیت و شیر مادرست 

خواندش پدر به ام ابیها که نور او
فیض نخست و صادر اول ز مصدرست

تا روزگار بوده و تا هست پایدار
عرش خدا، ز زهره‌ی زهرا منورست

زین رو ز نور اهل کسا نام فاطمه
در گفته‌ی خدای تعالی مکرر است

اُمُنا زهرا...

شه بانوی حجاز، ولی کار خانه را
با فضه‌ی کنیز، شریک و برابرست

اُمُنا زهرا...