در این گوشه‌ی ویران

در این گوشه ویرانه
به عشق تو اسیرم
بیایی یا نیایی‌
پدر باید بمیرم

الهی‌به‌رقیه‌
الهی‌به‌رقیه
الهی‌به‌رقیه


من آن مجاهد نستوه خردسال اسیرم
که شمع محفل آزادگیست روی مُنیرم

پیام خون خدا خیزد از زبان خموشم
که سیدالشّهدا به شهر شام سفیرم

رُخم کبود زِ سیلی
به چشم دوست چراغم
قدم کمان ز فراق و
به قلب خَصم چو تیرم

پناه هفت سپهرم
که گفته دُخت یتیمم؟
شفیعه‌ی‌ دو سرایم
که خوانده طفل‌ صغیرم

عزیز فاطمه هستم
زعزتم نشود کم
اگر چه در دل شب
گوشه‌ی خرابه بمیرم

چه باک اگر که به سنگم
زنند نخل کمالم
چه‌ غم زِ سلسله‌ی روبهان
که دختر شیرم

مرا به شام نبینید در لباس اسارت
که‌ تا خداست خدا، بر تمام خلق امیرم

پیام آور خون شهید تا صف حشرم
ز سیدالشهدا باشد این مقام خطیرم

عدو به چشم حقارت، نظاره کرد به حالم
خبر نداشت که حتی فرشته نیست نظیرم

یزید داد مرا جا به روی خاک خرابه
به رغم آنکه شمارد میان خلق حقیرم

کجاست تا نگرد در همین خرابه زِ عزت
پناه طفل صغیرم، مطاف شیخ کبیرم

به سن کوچک من، منگرید کآمدم اینجا
نه دست زائر خود، بلکه دست خلق بگیرم

اگر چه آمده مشهور، نام من به رقیه
بسان فاطمه در عزّت و جلال، شهیرم

قسم به دامن پاک حسین پرور زهرا
که من عزیزم و ذلت، زِ هیچکس نپذیرم

خدا گواه‌ست کتک خوردم، التماس‌نکردم
مگر نه دختر ناموس کردگارِ غدیرم

حسین جان حسین جان حسین جان