گوشه‌ی دخمه خلوتی دارد
کوهِ طورش همین سیَه‌چال است
نمکِ آخرِ مناجاتش
روضه‌های شهید گودال است
توبه می‌کرد جای مردمِ شهر
گریه می‌کرد جای ما و شما
پسرِ فاطمه دعا می‌خوانْد
نیمه شب‌ها برای ما و شما
هر دلی عاشق نگاهش شد
خالی از تیرگی و زشتی شد
در کنار ضریحِ چشمانش
زنِ بَدکاره‌ای بهشتی شد
زن رقّاصه را به راه آورد
عارفِ حق، جدا زِ غیرش کرد
پشت آن میله‌های فولادی
این چُنین عاقبت‌به‌خیرش کرد
با رکوع و سجود فاطمی‌اش
شیوه‌ی بندگی به او آموخت
با نگاه پُر از محبّت خود
حکمت زندگی به او آموخت
ساق پایش شکستگی دارد
داد می‌زد زِ درد، سجّاده
غل و زنجیرها اجازه دهید
در قنوتش به زحمت افتاده
درد تا مغزِ استخوان می‌رفت
با لب‌تشنه تا لگد می‌خورد
رسم این خانواده است انگار
چقدَر بی‌هوا لگد می‌خورد
