مانند کبوتر به هوای تو رهاییم
از جانبِ سلطان برسد، هر چه رضاییم
ما را چه بد و خوب به پایِ تو نوشتند
احسان بکنی یا نکنی، باز گداییم
از بس که گنه دیدی و نادیده گرفتی
رو داده به ما تا که دگر بار بیاییم
آلوده دلان راه به مِیخانه ندارند
ما تشنهی وصلیم، اگر بیسر و پاییم
ما را کرمِ تو در این خانه کشیده
آقای رئوفم، همه محتاج عطاییم
یک بار شده جانِ جوادت بغلم کن
بیمارِ فراقیم و به دنبال دواییم
آشفتگیِ نوکرتان علّتش این است
جا ماندهی راهِ سفرِ کربوبلاییم
زندانیِ بغداد زمین خورد و صدا کرد
ما وارث یک مادرِ افتاده زِ پاییم
زان روز که شد چشم زنی تار زِ سیلی
ما کوچهنشینان، همه محتاج عصاییم
گرچه جگرم سوخته، دلشوره ندارم
ما در همه حالات چنان کوهِ حیاییم
با دخترِ من بیادبی کار ندارد
معصومهی من راه به بازار ندارد
