بَر پا کنید خیمهی غم را شروع شد
ماه گدایی من و چشمَم شروع شد
شبهای ماتم است، سلامٌ علَی الحسین
عالَم مُحرّم است سلامٌ علَی الحسین
حسرت به خاک سرد مزاری نبُردهایم
شُکرِ خدا که قبل مُحرّم نمُردهایم
بَرگشتهایم و چشم به عفو تو داشتیم
حُرّیم و چکمه بَر سرِ شانه گذاشتیم
خاکم ولی، به زر بدلم کن، حسین جان
مثل حبیبِ خود بغلم کن، حسین جان
ندایی ز عرش معظّم رسیده
عَلیٰ اهلِ عالَم مُحرّم رسیده
ببین اوّلین گریهکن را دَمِ در
ببین مادرش با قد خَم رسیده
سیاهی تَنَم کرد و به هفت پشتَم
ثوابش بخواهم نخواهم رسیده
*****
(حُرّم و چکمه سرِ شانهام انداختهام
مادرم را به عزایَم ننشانید فقط
آمدم در بزنم، در نزنم میمیرم)
...
(مادرت گفت بُنَیَّ، دل ما ریخت بههم)
...
(تشنه کشتنِت
با تیر و شمشیر و دِشنه کشتنِت
زخمی کشتنِت
دیدم تُو اوجِ بیرحمی کشتنِت
زنده کشتنِت
با قتل صبر و با خنده کشتنِت
تنها کشتنِت
روی خاک داغ صحرا کشتنِت
مبهم کشتنِت
زجر و خولی آقا با هم کشتنِت)
