من و دل و شیدایی

من و دل و شیدایی، من و مِی و رسوایی
فلَک هم ندیده چون تو دلربایی

می‌زنه یاسِ دلم جَوونه
که میاد از یارم یه نشونه
سرود جشنِ ولادت ارباب
طنینش امشب تا آسمونه

حسین...

من و دلِ زهرایی، من و مِیِ مولایی
تُو قرآن تویی که اصلِ قصّه‌هایی

*****

منم اون کسی که تُو سینه‌ش یه لوح سفیده
رُو لوح سفیدِ ضمیرم خدای تعالی یه نقشِ الهی کشیده

با خطّ طلایی
که رنگش به رنگِ یه ایوون تُو صحن حریم خدایی

نوشته که این دل که مسته 
جمالِ خدا از اَلَسته

دلی که تمومِ وجودش بَری از غمِ عالَمِینه
دلی که گِلش از یه خاکی که پاکه
یه آبی که خونِ گِلش از حسینه

حسابم حسینه
کتابم حسینه
ثوابم حسینه
نمازم حسینه
نیازم حسینه
فرازم حسینه
فرودم حسینه
رکوعم، سجودم، قنوتم، قیامم، جهادم
چرا که منم اون کسی که گِلش از حسینه

من و غم و تنهایی، من و سرِ سودایی
که از راه رسیده شاه کربلایی

*****

تُو آسمون دلم یه ماهه
ناامیدی بدترین گناهه
شیر خدا امشب بی‌قراره
پسرِ شیر خدا تُو راهه

مدینه یه شهره
یه شهری که امشب ستاره می‌باره
به یُمن قدوم یه طفلی
که مولا دو چشماش به راه‌شه

یه حُجره، یه مادر که روی جمالش
مثل گُل یاسِ سفیده نشسته یه شبنم
می‌گیره مدد از خدا با یه ذکری که
نَم‌نَم می‌خونه علی، علی، علی