ای تک ستاره‌ی، هفت آسمون من
ای غایب از نظر، ای بی‌نشون من
هیچ کس پی تو نیست، حتی بقدر آب
دریا تویی ولی، ما در پی سراب
تو پروندمو دیدی و گریه کردی
چقدر از گناهام خجالت کشیدی
چه جاها که رسوا شدن حق من بود
ولی تو به جاش آبرومو خریدی
نشد قدر یک لحظه رویام تو باشی
یه عمر گناهام شده سد راهم
نشد اونی باشم، که از من می‌خواستی
ولی من هنوزم، پی نیم نگاتم
حلالم کن آقا، دلت رو شکستم
ولی هر چی باشم، غلام تو هستم
یا ابن الحسن...
آرامش همه، گیر نگاهته
چشای مادرت، دیده به راهته
از بس غریبی که، صحرا نشین شدی
مقصری مگه، تنهاترین شدی
همه تقصیر ماست، که خیمه نشینیم
شبیهت تو دنیا، کسی نیست تو غربت
ما کاری نکردیم برای ظهورت
تو رو یادمون رفت، آقاجون چه راحت
چقدر کربلا تو حرم گریه کردم
واسه اون زیارت که تو خوندی واسم
چقدر دیدمت اما نشناختمت حیف
حالا غرق افسوسم و التماسم
بدون تو بر سر، چه خاکی بریزم
کجایی ماهم، کجایی عزیزم
