آقا حسین مولا حسین

(آقا حسین مولا حسین)

منِ در به در، چه دري زَنَم
زِ دَرَت اگر تو برانی‌ام
تو اگر به خانه نخوانی‌ام
چه ثمر ز مرثيه خوانی‌ام

مَنَم و به گوشه‌ی مأمنت
من و توشه خوشه زِ خرمنَت
چو غبارم و روی دامنت
تو نِشاندي‌ام، نَتِکانی‌ام

به حضور و خلوتِ من، تويي
همه فخر و عزّت من، تويي
تو وليِّ نعمت من، تويي
پيِ اين و آن، نَدَوانی‌ام

به رَه وفا بنشان مرا 
زِ مِی وِلا بچشان مرا
سوی باوری بکشان مرا 
که به داورت برسانی‌ام

به نمازم اشک غمت وضو
نبرم نیاز به هیچ سو
که مرا تو بوده‌ای آبرو
چه به پیری‌ام، چه جوانی‌ام

تو صدا و سوز و گداز من
تو نوا و شورِ حجاز من
تو بزن تو زخمه به ساز من
بکشان به جامِ دَرانی‌ام

نبُوَد مرا بجز از تو کَس
همه عزّتم زِ تو هست و بس
ز شما ز دَم همه دَم نَفَس
تو مگو که من زِ شما نی‌اَم