السّلام ای دل و دلدار، اباعبدالله
ششمین سید و سالار، اباعبدالله
همه با دیدن تو یاد حسین افتادند
ای حسینیه‌ی سیّار، اباعبدالله
***
بالا گرفت تشنگی آنقدر در حرم
کاخر اثر به کودکِ در گاهواره کرد
تا گفت سبطِ احمدم و پورِ فاطمه
ناگاه ابنِ‌سعد به لشکر اشاره کرد
***
ما حسینی شدگانِ نفسِ گرم توییم
به تو هستیم بدهکار، اباعبدالله
کار تو داده نتیجه چه قیامت کردند
اربعین لشکر زوار، اباعبدالله
مادری بودی و کوبید درِ بیتِ تو را
آتش آن در و دیوار، اباعبدالله
تو علی گشته‌ای و ابن‌ربیع هم قنفذ
وای از این همه تکرار، اباعبدالله
این چه سرّی‌ست که شد ذکر لبت وا اُمّاه؟
با زمین خوردنت هر بار، اباعبدالله
***
گفتم خلیل زاده‌ام آتش عقب کشید
دستی به روی شانه‌ی من با ادب کشید
لعنت بر آن‌که آتش از او باحیاتر است
از پشت سر لباس مرا با غضب کشید
***
در زیر پای اسب دو کودک زِ دست رفت
چون کودکان پیاده و دشمن سواره بود
یک رُخ نمانده بود که سیلی نخورده بود
در پشت اَبر، صورت هر ماه‌پاره بود
***
بی‌شانه نیز می‌شود امروز سر کنم
زلفی که سوخته گره‌اش وا نمی‌شود
چوب از یزید خورده‌ای و قهر با منی
از چه لبت به صحبت من وا نمی‌شود؟
