قامت کمان کند که دو تا تیرِ آخرش
یک دم سپر شوند برای برادرش
خونِ عقاب در جگر شیرشان پر است
آخر از نسل جعفرند و علی این دو لشکرند
این دو ز کودکی فقط آیینه دیده‌اند
آیینه‌ای که آه نسازد مکدّرش
وا حیرتا که این دو جوانان زینبند
یا ایستاده تیغ دو سر در برابرش
....
با جان و دل دو پاره جگر وقف می‌کند
یک پاره جای خویش و یکی جای همسرش
یک دست گرم اشک گرفتن ز چشم‌هاش
مشغول عطر و شانه زدن دست دیگرش
چون تکیه‌گاه اهل حرم بود و کوه صبر
چشمش گدازه ریخت ولی زیر معجرش
زینب به پیشواز شهیدان خود نرفت
تا که خدا نکرده مبادا برادرش
