سلام عرش و فرش بر امیر لم یزل، علی
درود اهل آسمان به حضرت أجل، علی
ولایتش چکیده‌ی اصول دین، فروع دین
باطن آیات مبین، نور عزّوجل، علی
هوَ الامامُ الانبیاء، هو الامیر الاولیاء
هوَ الولیُ ناصح، هو النور هو العلی
شبیه خشت کهنه و شکسته‌ی صحن تواَم
عشق تو در فطرت من نشسته از ازل، علی
تمام کائنات، جلوه‌ی جمال مرتضاست
شمس علی، قمر علی، بحر علی، جبل علی
خَلق خدایی و من از گِل تو خلق گشته‌ام
ایابُ الخلق الیک مِن العلی الی العلی
مبدأ ما؟ مقصد ما؟ ملجأ ما؟ مرجع ما؟
کیست در این گزاره‌ها پاسخ مستدل؟ علی
معادلات جنگ را نام تو می‌زند به هم
به‌هم بریز صحنه را، نعره بزن أنا العلی!
بدر علی، اُحُد علی، خیبر و احزاب، علی
ضربه‌ی خیبریِ تو رسید تا جَمَل، علی
****
مثل بارون مثل دریا، مثل کوثر مثل طوبی
دلبری‌هات مثل بابا، کرَم تو مثل زهرا
عشق اهل آسمونا و زمین
بهترین انیس تنهاییِ من
هرجا گنبد و ضریح می‌بینم از
تَه دل داد می‌زنم جانم حسن
جانم حسن
آیه و سوره و قرآنم حسن
جانم حسن
منبر و مسجد و ایمانم حسن
جانم حسن
رزق من روزیِ من نانم حسن
جانم حسن، جانِ جانانم حسن...
صفات، همه در همهمه‌اند
نکات، همه در زمزمه‌اند
لغات، در پیِ دکلمه‌اند
فکر توصیف گل فاطمه‌اند
در معراجِ مستی
در آن زمان که پیِ وصف حسنم
اول واژه‌ها را
درون جام عسل باید بزنم
می‌گردد پیاپی
زِ نقل نام حسن شیرین دهنم
ترانه می‌بارد
قلم به دفتر شعرم شکوفه می‌کارد
در آسمان او
کبوتران دلم شوق پَر زدن دارد
قسم به قرآن که
خدا مثال حسن را دگر نمی‌آرد
جانم حسن، جانِ جانانم حسن...
تویی ماهِ ماه رمضان
تویی شاه ماه رمضان
پناهگاهِ ماه رمضان
تویی تکیه‌گاه ماه رمضان
افطار ملائک
رطب زِ نخل جمال حیدری‌ات
حلوای سحرها
پیاله‌ای زِ شراب کوثری‌ات
شیرینیِ این ماه
بوَد زِ حظّ ظهور دلبری‌ات
قصیده بر دوشم
مقام نوکری‌ات را به شاهی نفروشم
چایی افطارم
شراب سرخ بهشتی گرفته می‌دوشم
نسیم موی تو
ترانه‌ای که سروده دمیده در گوشم
جانم حسن، جانِ جانانم حسن...
حسنه تموم زندگیم
و هوَ الکریم ابن الکریم
حسنیِ روزها و شبام
و هوَ الامام ابن الامام
روزی میاد بی‌معطّلی، مِن الحسن
حیدرِ قصیده‌ام ولی غزل حسن
زیباترین کنیه‌ی علی، اباالحسن
جانم حسن، جانِ جانانم حسن...
****
روزه‌دارم من و افطارم از آن لعل لب است
آری افطار رطب در رمضان مستحب است
