زیباترین سروده‌ی هستی برای توست
عالم، همیشه غبطه‌خور ماجرای توست
مبعوث می‌شوی تو به زهرای مرضیّه
این خانه، خانه نیست که غار حرای توست
ای مادر حسین و حسن‌خوانده مادرت
ای که خدای عزّوجلّ، آشنای توست
ما ینطق الهواست پیمبر که گفته است
تا روز حشر در دل ایشان، هوای توست
ای خانه‌ات حرای محمد! پیمبرت
مانند وحی، گوش‌به‌زنگ صدای توست
گیرم تمام مکّه به جنگش رود، چه باک
وقتی که التیام جراحت، دوای توست
وقت جلوس اهل کساء، چشم‌ها پر است
آن‌چه که خالی است در آن عرصه، جای توست
دینی که راست ماند به شمشیر مرتضی
در جای‌جای آن به خدا ردّ پای توست
از مهلکه، یقین به سلامت گریخته
هرکس در آستان ارادت، فدای توست
