آمدم از سفر مدینه سلام

آمدم از سفر، مدینه سلام
خسته و خون جگر مدینه سلام

با شکوه و جلال رفتم من
دیده ای با چه حال رفتم من

وقت رفتن غرورِ من دیدی
آن شکوهِ عبورِ من دیدی

محملم پرده داشت یادت هست
جای دستی نداشت یادت هست

ثروت عالمین بود مرا
دلبری چون حسین بود مرا

دستِ عباس پرده دارم بود
علی اکبرم کنارم بود

هر زنی یک نفر مُلازم داشت
نجمه مه پاره‌ای چو قاسم داشت

کاروان آیه‌های کوثر داشت
روی دامان رباب اصغر داشت

حال بنگر غریب و سرگشته
کاروان را چنین که برگشته

با غمِ عالمین آمده‌ام
کن نظر بی حسین آمده‌ام

ای مدینه خمیده برگشتم
زار و محنت کشیده بر گشتم

با رسولِ خدا سخن دارم
بر سرِ دست پیرهن دارم

دل من شاکی است یا جدّاه
چادرم خاکی است یا جدّاه

سو ندارد زِ گریه چشمانم
پینه بسته ببین به دستانم

خاطرت هست ناله‌ها کردم
دست بر سر تو را صدا کردم

از حرم سویِ او دویدم من
هر چه نادیدنی ست دیدم من

من غروبی پر از بلا دیدم
شاه را زیر دست و پا دیدم

آن چه را کس ندیده من دیدم
صحنۀ دست و پا زدن دیدم

خنجری کُند و حنجری دیدم
تَه گودال پیکری دیدم

آه جَدّاه امان زِ صوتِ حزین
جملۀ آخرم به اُمّ بنین

پسرت تکیه گاه زینب بود
مرد بود و سپاه زینب بود

پسر تو زِ زین اسب افتاد
ضربه‌هایِ عمود کار دستش داد

او زمین خورده و بلند نشد
سرِ او روی نیزه بند نشد

***