یه امامی پریشونه

یه امامی پریشونه، غریبه حتّی تو خونه
زهرِ جفا بهش دادن، رو لباش لخته‌ی خونه

وااای وااای وااای واویلا

یه محتضره، تو دردسره
ندادن اَقلاً آبی بهش
لباش از عطش چه شعله‌وره

آه ای بی‌یاور
آه ای بی‌خواهر
ای بی‌بال و بی‌پر

وااای وااای وااای واویلا

ضجه‌ی بی‌هوا می‌زد، رو زمین دست و پا می‌زد
یاد مدینه با گریه، مادرش رو صدا می‌زد

وااای وااای وااای واویلا

شکسته پرش، که سوخت جگرش
کنیزا با خنده کف می‌زدن
صداش نرسه به دور و برش

آه ای بی‌همدم
آه ای بی‌محرم
ای مظلومِ عالَم

وااای وااای وااای واویلا

نفسش بی‌هوا افتاد، حنجرش از صدا افتاد
تو لحظه‌های جون دادن، یاد کرب و بلا افتاد

حسین حسین حسین واویلا

با پا می‌زدن، عصا می‌زدن
به نیّتِ غارتِ حرمش
قبیله‌شونو صدا می‌زدن

آه بین گودال
رفت آقام از حال
وای می‌زد پَر و بال

حسین حسین حسین واویلا