این روز‌های آخر عمر خودت را

این روزهای آخر عمر خودت را
هر‌روز با یک غصه‌ی تازه قرینی مادرجان

خانوم رخصاره‌ی تو رنگ رفتن را گرفته
احساس تلخ لحظه‌های واپسین

در چشم‌هایت اشک حرف درد دارد
انگار از یک قصه دیگر غمینی

دلواپس ایام تلخ روزگار
بعد از فراق رحمت اللعالمینی

دلواپس یک سینه‌ی بی‌تاب هستی
دلواپس یک میخ داغ و آتشینی

مادر رفتی که زهرا دخترت را
در هجومِ چهل مردِ نامرد و فشارِ دَر نبینی

ای کاش بودی تا در آغوشش بگیری
وقتی که آنجا گفت: یا فضّه حزینی

از همسرت کفن پیراهنش را می‌خواستی
اما چرا با شرمگینی!